Asian Glories in Rotterdam

Asian Glories.
Heel lang geleden alweer dat we er waren. En dat kwam eigenlijk door twee dingen. Ten eerste omdat ik het er de eerste keer helemaal niet zo opzienbarend lekker vond als de rest van de wereld en omdat we beneden in de kelder zaten, waar ik niet tegen kan en ten tweede omdat ik helemaal niet wist dat ze op zaterdag open zijn voor de lunch.
Puur toeval ook dat we er langs liepen op deze koude zaterdag, want we hadden onze (lees)brillen afgegeven bij de opticien aan de Meent voor allerlei herstel- en aanpassingswerkzaamheden en wandelden via V&D naar de treinenwinkel. En dan kom je langs Asian Glories.

Een heel vriendelijke ontvangst door de zeer gastvrije en geestige gastvrouw en we begonnen met een biertje. Gelukkig konden we deze ronde gewoon op straatniveau zitten, wat voor mij een veel prettiger beleving is. De inrichting is netjes, niet al te Chinezerig en de stoelen zitten er goed.
We bekeken de kaart, die leuk is. Leuker dan bij de gemiddelde authentieke Chinees in Rotterdam. Wat toch wel iets wil zeggen, want ik ben behoorlijk gecharmeerd van De Lange Muur, waar bijna altijd wachtrijen Chinezen staan.
Omdat we die avond naar Ivy zouden gaan besloten we het simpel te houden en kozen we voor het Dim Sum menu voor slechts 25 euro.

We begonnen met drie verschillende gefrituurde hapjes, waarvan me in ieder geval de donkere is bijgebleven als nogal bijzonder. Iets met aardappel was het, maar wel heel erg lekker.
De sausjes erbij waren ook lekker. Een wat zoetere en een hele scherpe, lekker!

We vervolgden met drie gestoomde dimsummetjes. Vrij bekende, maar hier toch net een tikkie lekkerder dan elders.

Na een kleine pauze kwamen er weer drie gefrituurde hapjes, waarvan vooral die met het eitje opviel. De andere waren ons ook bekend, maar ook hier weer: net iets lekkerder toch.

Eigenlijk dachten we dat we er al wel zouden zijn nu, maar het menu werd vervolgd met drie gestoomde garnalenhapjes en die waren werkelijk heel erg lekker. Mooi, heel dun, bijna transparant deeg en mooie garnalen erin.
De buikjes raakten behoorlijk gevuld, maar nog was het niet gedaan.

We eindigden met mihoen met varkenskrabbetjes en ook dat was weer erg lekker. Helaas konden we niet alles opeten, genoeg is genoeg tenslotte.
We sloten af met een espresso die ook al goed was en wandelden tevreden naar ons doel.
Om vaak terug te keren, want het is er toch wel net iets bijzonderder dan elders. Ook ietsjes duurder, hoewel ik dit Dim Sum menu dan weer bijzonder goedkoop vind.
Een aanrader dus.

Ivy in Rotterdam

Lang geleden al gereserveerd, ik meen zelfs op het moment dat ik las dat Halil Asar de nieuwe maître zou worden bij Ivy. De vorige keer waren we wel zeer onder de indruk van de maaltijd, maar liet het personeel iets teveel steken vallen, dus we wilden het dreamteam weleens bekijken.
Voor een beschrijving van de omgeving en de inrichting van het restaurant (ik blijf die glazen gang doodeng vinden) verwijs ik naar mijn vorige recensie.
De ontvangst was allervriendelijkst, een hand kregen we zelfs van Halil, die me herkende van zijn periode in Parkheuvel, toch alweer wat jaartjes geleden. Hij wist zelfs mijn voornaam, wat ik erg opmerkelijk vond.

We kregen een fijn tafeltje aan een gangpad, daar had ik ook om gevraagd.
Wat me direct opviel was de hoeveelheid personeel, tenminste 15 mensen wel. Halil legde later ook uit dat het die avond helemaal complet was, dat er in de keuken 15 mensen bezig waren en dat de zwarte brigade ook uit 15 personen bestond, zodat iedereen optimaal zou kunnen genieten. Dat werd helemaal waargemaakt! Zoals Halil het noemde: let’s rock and roll!

Een rondrijdende wagen kwam langs met een gigantisch aquarium erop, volledig gevuld met allerlei champagnes. De bekwame jongeman (al het personeel vond ik uiterst bekwaam, met Halil als uitschieter) ging ons alle champagnes uitleggen, maar we hadden deze avond zin in cava en die had hij niet. Tot Halil aankwam met een geweldig leuke Cava, die geen Cava mag heten. Eentje van Sergi Colet, een Penédes Superior. A Priori heet hij en wij vonden hem geweldig lekker. Heerlijk fris was hij en fijn droog. Het schijnt de huischampagne van El Bulli te zijn en dat begrijp ik volkomen.

Erbij een standaard met crostini van zuurdesembrood met eetbare bloemen, parmezaan, roze peper en maanzaad. De lade in de zwarte tafel werd opengetrokken en daar lag al het bestek wat we deze avond nodig zouden hebben op de oranje, gepoetste, linzen al klaar. Erg handig en leuk.

Op tafel ook het 11-gangenmenu voor deze avond - niet op de website te vinden en we kregen een digitaal scherm op tafel, waarop alle gerechten en menu’s voorbij kwamen.
Het 11-gangenmenu op tafel was overigens geen papier, maar ouwel. Erg leuk gevonden vond ik.
Uiteraard besloten we tot dit menu, als we het doen, doen we het goed tenslotte.

De eerste amuse kwam, een kommetje met erin duxelles van bospaddestoelen met erop een quenelle roomijs van roggebrood. Heerlijk! Erbij twee fortune cookies, waarbij er in één ervan een papiertje met een nummertje zat, wat we goed moesten bewaren....

De volgende amuse was een houten doosje, wat geopend moest worden met het nummertje wat op het papiertje uit het fortune cookie stond, geestig natuurlijk.

Erbij een champagne glas, wat werd volgeschonken met gerookte jasmijn/zwarte thee - koud, wat ons natuurlijk vreselijk nieuwsgierig maakte.

We maakten de bentobox, want dat was het - een smoking bentobox zelfs - open en troffen daarin vier vakjes aan. Het eerste hapje was een spies van knolselderij met ernaast een dip van appel met uienmayonaise - een interpretatie van de kok van hete bliksem. Erg bijzonder!
In het derde vakje lagen plakjes zoetzure raap, erg mooi van smaak en in het vierde vakje troffen we prei, gevuld met geitenkaas en rabarber, gerookt in ‘Sumatra’ sigarenbladeren aan. Nu al waren we lichtelijk stupéfait en de eigenlijke maaltijd moest nog beginnen.

Onder de bentobox trouwens kregen we op een mooi glazen schaaltje nog een bolletje gelei van sake en anijs (heel licht) om te neutraliseren.
De signatuur van de chef was neergezet wat mij betreft: uitstekend!

De champagne werd bijgeschonken en we vervolgden met de klassieker van de chef: het hoorntje van tomaat gevuld met piccalilly-sorbet en deze keer was ik er wel erg weg van. Bijzonder en lekker vond ik het.
De eerste wijn werd ingeschonken, Riesling, 2009 St. Anthony, Rheinhessen/Duitsland, die fijn fris was.

Eerst kregen we nog een amuse. Alweer zo geestig. Twee macarons op een standaard, die in een glazen bakje stond, waarin wat witte korreltjes stond. Uit een klein karafje werd iets in het bakje geschonken, waardoor de korreltjes vloeibaar werden, uitzetten en heel snel stolden, zodat de standaard met de macarons erop keurig rechtop bleef staan. Erg geestig!
De macarons die gevuld waren met humus en olijf waren perfect overigens.

Het eigenlijke menu nam een aanvang.

En wel met kreeft/verjus/pastinaak.
De Riesling werd bijgeschonken en op ons bord troffen we aan een erg mooi stuk kreeft, op een emulsie van verjus van witte druiven, boter en kruiden met erop een oesterblad. Ernaast een crème van pastinaak met witte chocolade.
Ik kan hier heel kort over zijn: geweldig lekker. Alle onderdelen apart, maar ook alles samen. Een prachtig gerecht.
De tweede wijn, een Pinot Blanc van Kurt Angerer uit Oostenrijk kon me ook bekoren. Ik vind de Grüner Veltliner die Sofie van Table d’Amis schenkt net ietsjes prettiger, maar dat is persoonlijk.

De Pinot Blanc, die fijn fris was, begeleidde het tweede gerecht, de langoustine/zeebaars/kervelwortel/topinamboer.
Op ons bord een prachtig stukje zeebaars met erop een geweldig lekkere langoustine, ernaast een eetbaar viooltje, crème van de aardpeer, een chip van aardpeer en een partje aardpeer en nog iets van schuim, maar ik ben kwijt wat dat was. Een ontzettend lekker gerecht alles bij elkaar en de kervelwortel die erbij lag en die ik nog nooit had gegeten vond ik ook bijzonder smakelijk. Alweer een uitstekend gerecht.

We waren toe aan een stukje show, onderdeel hier van de totaalbeleving en de spullen voor de Nitrococktail, het derde gerecht in het menu, werden klaargezet. Het blijft spectaculair om te zien hoe je met de nitroglycerine het ijs kan klaarmaken.

De cocktail bestond deze keer uit perencompote met bloedsinaasappelsorbet (gemaakt dus met nitroglycerine) waarop wat olijfolie, roze peper en citroenzest kwam en was heerlijk verfrissend. Leuk om weer te zien.
Een volgende wijn werd ingeschonken, een Griekse wijn, wat ik erg leuk vond, want die ken ik nauwelijks namelijk. Een Ovilos 2009, Pangeon, 50% Semillon, 50% Assyrtiko en ik vond hem heerlijk.

Hij paste ook uitstekend bij de aardappel/ei/truffel/kaantjes die we op het bord aantroffen. Een prachtig gepocheerde eidooier (zo knap vind ik dat) lag op bedje van aardappelpuree met truffel. Erop nog wat geschaafde truffel (die je nauwelijks proefde overigens) en kaantjes van aardappel (opzienbarend lekker) en kaantjes van spek (gewoon heel lekker natuurlijk). Alweer een uitstekend gerecht.

We vervolgden met een Sakura ‘Flowering Sherry’ Red Sake, Red Sweet, Kobe Japan. Een rode (meer rose overigens) sake dus. Ook al nieuw voor me.

Erg lekker, licht zoet, maar zeker niet te zoet en prachtig passend bij het gerecht waar ik enorm nieuwsgierig naar was. Foie/kersen.
Een prachtig stukje langzaam gegaarde lever troffen we aan met erop kamille, bieslook en amandel wat erg mooi combineerde en ernaast een heerlijke kersensorbet (ook nog nooit gegeten) en we waren weer diep tevreden. Erg, erg lekker en heel bijzonder.
We vervolgden met een Gamay, Daniel Bouland 2009, Morgon, Frankrijk en die was prettig licht, echt een Gamay dus.

De wijn begeleidde de zwezerik/oester/oursin.
In een mooi glas troffen we flink wat crème van zee-egel aan, waarin gesneden stukken oester zaten. Erop mooie stukjes zwezerik, perfect uiteraard van cuisson. Alweer enorm genieten en een prachtig gerecht. De kalfjes hadden gegraasd op zilte weiden aldus Halil, die overigens bij elk gerecht en elke wijn een pracht van een uitleg gaf, over herkomst, over de gedachten en bedoeling van de chef, bijzonder informatief allemaal. Erbij nog wat Nicola-aardappel in de vorm van puree en geglaceerd en wat citroentijm.

We vervolgden met een ‘Dao Tripicity’, Touriga Nacional, Alfrocheira, Tinta Roriz Blend, Cabriz, 2006, Dao Portugal. Een Dao dus, altijd lekker wat mij betreft.
Ter begeleiding van het hert/knolselderij, voor echtgenoot echter met pompoen, want hij is licht allergisch voor knolselderij.

Echter voordat het hert arriveerde kregen we een tussenamuse, brioche met basilicumcrème en pijlstaartinktvis en een oesterblad. Ook alweer erg, erg lekker. Ik begin trouwens erg gecharmeerd te raken van dat oesterblad, wat een heerlijke smaaktoets geeft dat toch.

Het hert arriveerde en we troffen twee mooie plakken prima hert aan, waarvan eentje plain en de andere met flink wat kruiden erop. Erbij drie bereidingen van knolselderij (voor echtgenoot dus van pompoen), puree, salade en een stukje en jus zonder toevoegingen. Een klein stukje biet maakte het geheel af. Iets minder spectaculair dan de vorige gerechten, maar dat is vaak zo met vlees, maar daarom niet minder lekker.
Het achtste gerecht werd begeleidt door een Malvasia Fina, Casa de St. Eufemia, Wine Port, Douro, Portugal. Een witte portwijn dus, maar niet zwaar (wel hoog in de alcohol overigens) en ook niet zoet. Bijzonder lekker eigenlijk wel.

Op tafel verscheen alweer een gerecht waar ik erg nieuwsgierig naar was. Vacherin Mont d’Or/grape fluid/crisp.
Op een stukje getoast brood vonden we die heerlijke kaas met erop een prachtige crisp van zilverui (zo knap weer) met enkele druppels oude balsamico. Naast het stukje brood lagen wat zilveruitjes en geprakte bolletjes van druiven en Taggiasche olijven. Alweer een prachtige combinatie en een heel mooi gerecht. Je moet er maar opkomen.

We waren toe aan de dessertjes.

Bij het eerste dessert kregen we een glaasje Greco, Passito, 2008 Bristace, Calabrië, Italië. Licht zoet en uitstekend passend bij de macadamia/vanilla/Masia el Alter.
Op het bord een bolletje heerlijk vanille-ijs met ernaast aan elke kant een macadamianoot met gesmolten eendenlever eroverheen en aan tafel werd er nog wat Masia el Alter-olijfolie gedruppeld. Een fijn dessertje!

Het volgende glaasje werd gevuld met Chenin Blanc 2009, Domain Mongilet, Loire, Frankrijk, een lichtfrisse wijn die perfect ging bij het op het American Football geïnspireerde dessertje van popcorn/chix/pistache. Een bolletje ijs van popcorn met erom heen popcorn troffen we aan, erbij gehakte pistachenootjes en crème van pistachenootjes en op het ijs een krokantje van kip, eromheen ook nog krokantjes van koe, kortom alle ingrediënten dus die Amerikanen meeslepen naar hun wedstrijden. Erg leuk gevonden en alweer - het wordt saai - erg lekker.

Het laatste dessertje werd begeleidt door een Grenache Blanc 2000, Domaine Sarda-Malet, Rivesaltes, Frankrijk. Een zoetje dus.
Ook alweer uitstekend passend - men proeft hier met het hele team - zwarte en witte brigade - diverse wijnen bij de gerechten en kiest de beste match zo vertelde Halil - bij het laatste dessertje. Chocolade/ananas/gember.
Een delices en een sorbet van chocolade troffen we aan, versierd met een koekje van ananas met wat bladgoud erop en de sorbet lag op een plakje ananas. Erom heen crunch van koek met wat knettersuiker, het geheel afgemaakt met zeezout.
Ook alweer heel erg lekker.

Voor de koffie verscheen er nog een bord met een suikerspin erop, waarin wat heerlijkheden verborgen waren, alweer zo grappig! Erbij zo'n doekje wat uitzet als je er warm water op giet om je handen af te doen...

We sloten deze uiterst memorabele maaltijd af met prima espresso en een heerlijk friandiseplateau en verlieten al handenschuddend en complimenten geven dit uiterst gastvrije Ivy.

Tot slot nog een fotootje van de stukjes Ivy-zuurstok die we ook nog kregen...

De balans tussen zwarte en witte brigade is hier gevonden, waardoor het een topervaring is om hier te eten. Een avondvullende belevenis, zeker aan te raden.

l'Epicerie du Cirque in Antwerpen

Op deze zaterdag van ons flitsend-korte weekendje Antwerpen had ik gereserveerd bij l’Epicerie du Cirque, op aanraden van Myriam.

Na de prachtige Kiefer-tentoonstelling renden we de behoorlijk grote Delhaize tegenover het Museum in voor enkele noodzakelijke boodschappen die in Nederland niet te krijgen zijn, brachten we de buit naar de auto’s en wandelden we naar De Poldernaar, waar ze behalve veel fijne wijnen en eau-de-vies heel veel whisky’s hebben. Echtgenoot, een echte single maltliefhebber, kon zijn ogen niet geloven van alle soorten daar. Hij koos een paar flessen uit, ik koos wat eau-de-vies en na een paar bollekes in één van de vele caféetjes in deze levendige wijk (Zuid) gingen we even uitrusten in onze fijne suites.

Tegen half 8 wandelden we naar het restaurant, een voormalige kruidenierswinkel met leuke Art Decodetails en een absoluut piepkleine keuken, waar we allervriendelijkst werden ontvangen.
Het is me dit weekeind sowieso opgevallen hoe vriendelijk de Antwerpenaren zijn. Ook bij zebra’s, in winkels, bij het kopen van kaartjes, in de caféetjes, complimenten hoor daarvoor.

We kregen een fijne vierpersoonstafel in het kleine restaurant, wat gedurende de avond geheel volliep.
We bestudeerden de kaart en besloten - ik zou bijna zeggen uiteraard - voor het zesgangen seizoensmenu. Op de website is dat alweer veranderd, ze veranderen hier behoorlijk vaak hun kaart en dat is alleen maar goed. Voor verdere details verwijs ik dus zoals meestal naar de website.

We begonnen met een aperitief. Voor de drie heren een Prosecco, voor mij ook, omdat men hier geen Cava schenkt, maar met toevoeging van viooltjes en een kruidnagel, waardoor het een voor mij erg prettig drankje werd. Van Prosecco alleen ben ik nl. niet heel kapot.

Erbij brood met een dip van pastinaak met krokant spek en groene kruiden, wat we aan de flauwe kant vonden.
Water kwam ook op tafel, 90 Degrees hier à 4.00 euro de fles. Brood, boter, peper en zout en olijfolie stonden al op tafel en onze eerste wijn werd ingeschonken. Een Wohlmutt, Gelber Muskateller, Steinriegel 2009, Südsteiermark, Osterreich. Een leuke, frisse wijn, weer eens iets anders dan de inmiddels overbekende Veltliner.

Voordat we aan het voorgerecht begonnen, kregen we nog een amuse. Een tartaar van rund met crème van aardpeer en oesterblad. Erbij nog wat soorten cresse en het was een lekker hapje.

Het voorgerecht uit het Seizoensmenu “Folies d’Hiver’ was hertenkalf/kingkrab/sinas.
Tataki van hertenkalf, kort gemarineerd met een vinaigrette van honing en rozemarijn; tartaar van kingkrab, zeste van sinas en mayonaise van knolselder. Heerlijk malse plakjes hertenkalf, kort aangezet in de pan met een fijne vinaigrette die zeker niet zoet was, erop flink wat slasoorten, ernaast de tartaar van de krab, die erg lekker was en ook de sinaasappelschil was goed te proeven. Een leuk gerecht vonden we. Vriendelijk ook dat de wijn nog eens werd bijgeschonken.

Het tweede gerecht was grietbot/butternut/palourdes. Gegrilde grietbotfilet met puree van butternutpompoen, afgewerkt met lauwe Palourdes, saké en pijpajuin. Een perfect gegrild stukje grietbot troffen we aan met erop rondjes van de pompoen, flink wat palourdes eromheen en nog wat andere groentjes, waaronder little gemblaadjes. De saké was verwerkt in een lekker schuim wat een en ander bedekte. Een goed gerecht.
De wijn hierbij was een Poggiotondo, Vermentino-Trebbiano-Malvasia 2009, IGT, Toscana en die was erg lekker. Ik hou veel van de trebbianodruif en die was duidelijk proefbaar. Overigens werd bij elke gang een fijne toelichting gegeven door de uitstekende bediening op zowel het gerecht als de wijnen en dat was erg prettig. Voor elke tafel werd ook voldoende tijd genomen, ik had echt het gevoel te gast te zijn.

Het derde gerecht was coquilles/boudin noir/guanciale en dat was een lauw tartaartje van Sint Jakobsvruchten, tartaar van aardpeer, gebakken beuling met lichtgesmolten Italiaans kaakspek (de guanciale). Op een lekker rondje van tartaar van aardpeer lagen licht lauwe plakjes coquilles met erop een plak gebakken bloedworst en daar weer op het katenspek. Een en ander afgewerkt met slablaadjes en cresse en ook nog wat dikke lucifers van aardpeer. Een heerlijk gerecht vond ik, vooral de beuling voegde veel smaak toe en de combinatie vind ik mooi gevonden. Erbij nog wat rondjes gelei van het een of het ander, wat het weer tot een mooi bordje maakte.
De wijn die hierbij werd geschonken was een Rolf Binder (Veritas Winery) ‘Christa Rolf’, Semillon-Chardonnay 2010, Barosso Valley, Australië. Hij paste uitstekend bij dit gerecht. Ik prefereer semillon alleen, maar bij dit gerecht was de combinatie met de chardonnay goed gevonden.

Het vierde gerecht was tongschar/risotto/pied de porc. Risotto met varkenspoot en tongschar, rucola en een schuimige jus van vadouvan. Precies dat ook troffen we aan op het bord. Werkelijk uitstekende en erg lekkere risotto, waarin de varkenstoets heel goed te proeven was met erop een mooi stukje tongschar en flink wat rucola. Het geheel afgewerkt met schuim van vadouvan. Erg lekker!
Erbij een glas Nathalie et Christian Chaussard, ‘You are so beautiful’, Pinot Noir, Loire, France.
Een opmerkelijke rode wijn, erg leuk gevonden bij dit gerecht vond ik. Een typische Loire wijn ook, prettig fris.

Het hoofdgerecht deze avond was fazant/rode bietjes/albufeira. Fazant met aardappelmousseline, chutney en zalf van rode biet, afgewerkt met Albufeirasaus en gekonfijte foie gras. Een perfect stukje fazant troffen we aan, met wat aardappelmousseline ernaast, heerlijke chutney en zalf van rode biet, een flinke plak foie gras en een erg lekkere Albufeirasaus. Alweer een erg mooi gerecht.
Erbij voor de heren een La Luna del Rospo, ‘Silente’, Barbera d’Asti 2008, Italia, die ze uitstekend vonden, voor mij een glas witte wijn, want ik wist al dat ik kaas ging nemen als dessert. Dat werd de Poggiotondo en daar was ik blij mee.

Het dessert was Sucré. Williamspeer/nougat/gember/bittere chocoladesorbet. Precies dat troffen de heren ook op hun bord aan, in allerlei texturen en ze waren dik tevreden. Erbij een glaasje Weingut Angerhof, ‘Tschida’, Sämmling 2009, Burgenland, Oostenrijk en ook daar waren ze tevreden over. Eén der heren overigens zag af van het dessert, begrijpelijk, want in tegenstelling tot restaurants in Nederland waren hier de porties niet aangepast aan de 6 gangen, dus het werd inderdaad erg veel zo op het eind.

Voor mij vijf mooie stukjes kaas. Een Coullomiers, een Moelleux du Rovand met wat kweeperengelei, een Langres, een Salova Gremanio met wat rozenbottelgelei en een Bleu d’Auvergne. Ook hier ging de Poggiotonde uitstekend bij. (de Moelleux du Rovand en de Salova kan ik niet vinden, ik ken de kaasjes ook verder niet).

We sloten af met koffie en espresso, waarbij nog wat lekkere friandises kwamen en we waren dik tevreden.
Toen ik langs de keuken liep was ik stomverbaasd over het kleine oppervlak. Een wonder dat daarvandaan al die fijne gerechten waren gekomen!
Het menu kost hier voor 6 gangen 60 euro, de wijnen doen tussen de 5.50 en de 6.50 per glas.

We wandelden terug naar ons uiterst comfortabele hotel en de volgende ochtend troffen we elkaar weer om heerlijk te gaan ontbijten bij Den Artist, recht tegenover het museum, waar we genoten van het ontbijt den Artist.

En dat was ons bliksembezoek aan Antwerpen. Om heel vaak te herhalen.

Fiskebar in Antwerpen

Op deze tweede vrijdag in januari vertrokken we al vroeg naar Antwerpen. Helaas moesten we een heel stuk terug omdat echtgenoot zijn telefoon was vergeten. Eén van de redenen dat we net na half 12 op de plaats van bestemming waren. En dat was de Leopoldstraat, want we wilden lunchen bij Het Gebaar. Het is nogal ergerlijk dat ze op alle weekdagen wel reserveringen aannemen, maar in het weekend niet. Dan hebben ze meer shifts dus. Onze vrienden waren al binnengeweest, maar alles was al vol. Niet getreurd, ik heb trouwens toch een hekel aan zo vroeg lunchen en al helemaal aan meerdere shifts, dus we pikten de auto van de vrienden op en reden naar de wijk waar we de meeste activiteiten hadden gepland, Zuid.
Ons hotel lag aan de Marnixplaats en tegen de tijd dat we er waren moest ik vreselijk naar het toilet, dat kun je weleens zo hebben.
Ik rende een restaurantje binnen en vroeg of ik gebruik kon maken van het toilet en dat mocht. Uit mijn ooghoek zag ik een piepkleine keuken, schoolborden met gerechten erop geschreven, veel tafeltjes met Gispen-stoelen en assemblagekunst aan de wand.

De mannen hadden inmiddels de auto’s geparkeerd, inchecken zouden we later op de middag doen en nu hadden we wat trek. Een blik op de schoolborden, die ook buiten hangen deed ons besluiten bij de Fiskebar te gaan lunchen. Of we gereserveerd hadden vroeg de geweldig vriendelijke bediening ons in het geheel lege restaurant. Eh nee. We kregen een pracht van een ruime tafel (eigenlijk voor 6) precies in het midden en begonnen met wat water en een flesje huiswijn. Een Terret Sauvignon, Les Vins de Salices, Les Bateaux. Een gewone slobber, maar voor nu goed. 2.50 per glas trouwens maar, heel vriendelijk geprijsd noemen we dat.
Ik zat met mijn gezicht richting schoolborden waarop de gerechten stonden, achter mij aan de andere wand hingen schoolborden met de wijnen en dat waren mooie wijnen, we besloten daar later nog op terug te komen.

Brood kwam op tafel, heerlijk stevig ciabattabrood met een lekkere knoflookboter met kruiden, heerlijk!
Het restaurant druppelde overigens geheel vol, er waren zelfs een aantal tafels met Japanners, wat volgens mij wel iets zegt over de kwaliteit van de vis hier.

We besloten tot een voorgerecht en een hoofdgerecht, ‘s avonds zouden we toch pas later aan tafel gaan.

Voor de ene tafelgenoot de garnaalkroketten, opgediend met een hele berg sla. Prima kroketten waren het, mooi glanzend van binnen en nog licht lopend, precies zoals het hoort.

Echtgenoot ging voor de tartaar van kingkrab en vond een flink torentje met veel krab op zijn bord en ook hij was zeer tevreden.
De andere tafelgenoot en ikzelf besloten tot de vissoep met rouille. Een mooie kom soep verscheen met een schaaltje rouille, een schaaltje geraspte kaas en wat getoast stokbrood.

De soep was goed, hij had iets meer gevuld mogen zijn van mij, de rouille zou ik zelf wat van meer knoflook voorzien en de kaas smolt uitstekend. Al met al een lekker soepje en een fijn begin.

We schakelden over op een Albariňo, een Valmiňor hier, die lekker was, zoals het een Albariňo betaamt.
De keus van de hoofdgerechten was nogal eenzijdig. Twee van ons kozen voor de zeeduivel, die later zeewolf bleek te zijn met champignonrisotto, truffelolie, groentjes en parmezaan en de andere twee voor de kabeljauw met ratatouille, risotto van mosseltjes en een garnalensaus.

De zeewolf viel goed in de smaak, prima van cuisson en mooi op smaak gebracht, zo ook de champignonrisotto met de parmezaan. De groentjes waren vooral paprika in diverse kleuren.

De kabeljauw was uitstekend, wel trof ik er een paar graatjes in aan, maar ach een kniesoor. De risotto vond ik erg lekker, overigens niet gemaakt van een rondkorrelrijst, maar van een langkorrelrijst, maar dat ging ook goed en de ratatouille was ook goed.
Gewoon goede gerechten dus.

Dessert wilden we natuurlijk niet.

Wel koffie, dus we kregen prima espresso.
De volgende ochtend zag ik overigens de bevoorrading van het restaurant door de groentenman. Wat een geweldige hoop groenten gaan er hier doorheen op een dag, ik zag wel 18 kratten.

Ook ‘s avonds zat het restaurant geheel vol, dus het is vast een hit in deze populaire wijk.
Nog een opmerking over de bediening. Zeer attent en vriendelijk en voor iedereen, terwijl het restaurant dus geheel vol was, een vriendelijk woord. Echt leuk.

Beslist een aanrader dit restaurantje.