Anna in Amsterdam

Op deze donderdagavond reden we redelijk snel naar Amsterdam, parkeerden in de Bijenkorfgarage en wandelden de Warmoesstraat in. Ons doel was Anna.

Een nieuw restaurant in Amsterdam, net een week open met als missie ‘Eten op zeer hoog niveau voor een uiterst redelijke prijs in een ontspannen, informele sfeer. Restaurant ANNA is gevestigd op het oudste en mooiste stukje Amsterdam in twee spectaculair verbouwde monumentale panden. Zij lopen door van de Warmoesstraat tot aan het Oudekerksplein.
In restaurant ANNA zit u midden in ‘ de Wallen’, op de hoek van het Sint Anne kwartier. U heeft een prachtig uitzicht op het middeleeuwse kerkplein (en op ‘het leven’).’

De ontvangst in het zeer langgerekte restaurant was vriendelijk.

Via het lange voorste deel met een mooie houten vloer liepen we langs de open keuken naar het achterste deel, met eenzelfde vloer, maar niet allemaal op gelijk niveau. Meer een trapeze-achtige opstelling hier, met telkens twee-tweetjes (vierkant), waar makkelijk een viertje van te maken is. Rood messingachtige hanglampen in dit deel, hoge plafonds, een betonnen muur die best geinig staat. Redelijk veel personeel, wat goed op de hoogte is en goed geïnstrueerd is. De maître, Stephan Knecht, die ik nog ken van Vermeer en Chatillon was er deze avond niet, maar het liep als een trein.

Langzamerhand druppelde ook de achterkant flink vol, wat gelijk een minpuntje opleverde. Erg weinig privacy heb je hier. De akoestiek is in orde, als mensen tenminste op een normaal niveau met elkaar praten, maar alles wat je zegt wordt aan twee kanten ook gehoord. Toch een klein beetje onprettig vind ik, want omgekeerd is dat ook zo natuurlijk.
Maar goed. De stoelen leken goed te zitten, maar na een paar uur werd ik ze toch wel zat.
Dit over de ambiance. Nu het eten met aanverwante leukigheden.

We begonnen met een glas witte wijn. Een Cirò Bianco van Librandi, een wijn uit Calabria die ik niet kende, maar die ik wel prettig vind.

Erbij wat knabbels.
Stengeltjes bleekselderij met een kerriemayonaise; krokante stengels met ansjovis en een Nederlands oliebolletje, wat verrassend genoeg lekker hartig was. Leuke knabbels.
We kregen de kaart met een toelichting op de menu’s. Men kent hier een 4 of een 5 gangenmenu. Vier gangen voor 47.50, vijf gangen voor 55 euro. 4 glazen wijn erbij 25 en 5 glazen 32 euro. We besloten tot het vijfgangenmenu.
Brood kwam op tafel, olie, boter, peper en zout stond er al. Wat betreft het brood kun je hier kiezen uit een bruin bolletje, een wit bolletje of een sneetje notenbrood en dat wordt regelmatig opnieuw aangeboden. Tafelwater, zowel bruisend als plat is hier gratis en je krijgt het dan in erg mooie ANNA-flessen. Een zeer aardige geste die ik graag vaker zou willen zien, want zoals bekend kan ik me ernstig storen aan die overdreven waterprijs die her en der gevraagd wordt.

Een amuse verscheen. Een viskoekje van witte vis met compote van rode ui en chilisaus.
Een mooi rond koekje met niet ontzettend veel smaak troffen we, erop wat compote van rode ui en eronder de zeer aanwezige chilisaus. Lekker, maar niet helemaal in balans.

Het eerste glas wijn werd ingeschonken. Een rosé uit Oostenrijk. Nu drink ik nooit rosé en ook van deze was ik bepaald niet kapot. Ik kan ook geen reden bedenken waarom deze geschonken werd bij het eerste gerecht.

Krokante cilinder van wit en zwart sesamzaad gevuld met tonijntartaar, met wasabiroomkaas en een sojadressing.
Een mooie, zeer krokante cilinder van de sesamzaadjes troffen we aan, gevuld met mooie tonijntartaar met wat bosuitjes erdoor. Erop wat toefjes wasabiroomkaas, eronder drie flinke strepen wasabiroomkaas en erbij een klein bakje met sojasaus. Een redelijk bekend, klassiek aandoend gerechtje, wat smakelijk was. Ik ben geen liefhebber van wasabi, maar dat is zeer persoonlijk. Echtgenoot vindt het heerlijk en was ook zeer tevreden over de mooie smaakjes.
De volgende wijn, een Tomero Torrontes 2009, Argentinië was prettig qua neus en qua afdronk en paste wat mij betreft uitstekend bij het tweede gerecht.

Gebakken coquilles à la plancha en inktvis gevuld met duxelles van paddestoelen met daarbij een rijke nage van mossel, scheermes, minigroenten en gepocheerde oester.
Precies dat troffen we aan in ons bord. Een prima coquille, een goede oester (iets te groot voor mij, maar ook dat is persoonlijk) en een heerlijk stukje inktvis gevuld met een uitstekende duxelles van paddestoelen. Dat alles in een fijne bouillon met kleine groentjes en stukjes scheermes. Een uitstekend gerecht.

We vervolgden met de tournedos van konijn omwikkeld met pancetta, daarbij een rijk garnituur van voorjaarsgroenten en saus van boswortel. Het minste gerecht van de avond vonden we. Vrij flauw en mijn konijn was aan één kant droog en aan de andere kant niet helemaal gaar genoeg. Het rijke garnituur van voorjaarsgroenten bestond uit een stukje getourneerde wortel en een stukje getourneerde courgette. De saus van boswortel was bepaald niet hoog op smaak. Jammer.
Erbij een glas Weninger, Pinot Noir uit Hongarije. Een frisse rode wijn, op zich goed passend bij konijn.

Het hoofdgerecht deze avond was duif. En wat voor duif. Een prachtig borststuk op een rösti met mosterdzaad, wilde spinazie vonden we, een heerlijke jus van duif met mosterdzaadjes en gekonfijte citrus en vier heerlijke stukje rillette van duif. Werkelijk een erg lekker gerecht, mooi op smaak op. Erbij een glas Etna Rosso, Sicilië, waarvan de aardse smaak prima paste bij de duif. Alweer een mooi gerecht.
Bij het dessert - ik neem tegenwoordig liever het dessert in restaurants, want uiteindelijk kun je overal goede kaas eten en krijgen en dessertjes zijn toch wel erg leuk meestal - kregen we een glaasje Auslese uit Oostenrijk en die was fijn fris.

Eerst verscheen er nog een dessertamuse. Granité van champagne met een coulis van passievrucht erop. Fris en aan de zure kant. Een mooie voorbereiding op het dessert.

Limoenmousse met merengue, serehsaus en honingijs.
Heerlijk frisse limoenmousse omgeven door prachtig zachtgebrande merengue met erop wat lekkere gemarineerde aardbeitjes. Ernaast een bolletje erg lekker honingijs en wat strepen boterachtige crème. Dik tevreden waren we.

Even een opmerking over de toiletten. Normaliter spreek ik daar niet over, maar ik kan het nu niet laten. Via een nis in de muur ga je via een nogal ongemakkelijke trap (steentjes, waar je hakken tussen blijven hangen) zonder leuningen naar beneden naar een nogal duistere gang. Ergens links (of rechts afhankelijk of je voorin of achterin zit) zitten dan twee rvs-deuren met een heren/dametekentje. Binnen in de toiletten die geheel van rvs zijn, met erg lelijke lasnaden helaas is het nogal duister. De zwarte toiletten leveren ook bepaald geen meerwaarde op. De kraan in een rvs-nis werkt op handbeweging, maar het niet helemaal duidelijk waar de sensor precies zit en het verlaten van het toilet heeft ook wat voeten in de aarde, voor mij althans was het niet geheel duidelijk waar nu precies de uitgang was. Uiteindelijk pakte ik maar een uitsparing in de rvs deur beet en gelukkig kwam er toen beweging in de deur. Niet bepaald uitnodigend om gebruik van te maken wat mij betreft. Vast een idee van een architect die niet heel praktisch is.....

We sloten af met goede espresso waar nog wat lekkere zoetigheden kwamen en tevreden verlieten we ANNA. Amsterdam is een leuk restaurant rijker.

Polmans Huis in Utrecht.

Het begon natuurlijk als het verhaal van de 10 (in dit geval 12) kleine negertjes. Er zou een meeting plaatsvinden tussen forummers en iedereen was enthousiast. Een datum en een lokatie waren zo geprikt, alles wat geregeld en de datum - 9 april - naderde. Maar liefst 5 mensen vielen af, wat natuurlijk kan gebeuren.

Ikzelf werd door mijn echtgenoot afgezet bij het Polmans huis, de anderen kwamen per trein. Uit Antwerpen, uit Veendam met een tussenstop in Den Helder en nog van andere plaatsen in Nederland.
Ik stapte binnen op het moment dat de deuren van het restaurant ontsloten werden en de vriendelijke ober vroeg of ik niet even plaats wilde nemen in de bar van het restaurant. Nou, dat wilde ik best.

Een vriendelijke ruimte met een ruime leestafel, een bar en diverse nissen waar je als groepje gezellig kunt zitten. Er was nu alleen helemaal niemand. Dat kwam waarschijnlijk door het vroege tijdstip - 12.00 -, maar ook omdat het buiten stralend weer was en de terrassen al uitpuilden.
Al snel kwam de eerste dame binnen en het weerzien was hartelijk. Ondanks dat er een vertraging van een half uur gemeld was kwamen al snel daarna de andere dames en 1 heer binnen, die elkaar al op het station getroffen hadden.
We borrelden wat aan de leestafel, waar de gesprekken al snel geanimeerd waren. Wat wil je ook als je bijna elke dag wel contact hebt op een forum? Dan praat je gewoon door, nu alleen in het echt. Hoewel ik het altijd wel spannend blijf vinden, dat dan weer wel.

We kregen de menukaart. Eerst de lunchkaart, maar dat wilden we niet. Dat was bij de reservering ook aangegeven, dus we kregen de drie keuzemenu’s, waarmee we naar hartelust konden wisselen. Het duurde niet lang of iedereen had zijn en haar keus gemaakt en na niet al te lange tijd werden we aan tafel genood.

Overigens dronk ik de witte huiswijn, waarbij er keus uit drie was. Een sauvignon, een chardonnay en een wijn uit de Herault, gemaakt van grenache, colombard en sauvignon en die laatste dronk ik. Ik zie tot mijn verbazing op de rekening dat er halverwege - want we bleven gewoon glazen doordrinken - geswitcht is voor een deel naar glazen Saint Véran.
Bruisend water kwam, een karaf plat water, een mandje brood met boter en de voorgerechten kwamen.

Drie van ons hadden gekozen voor de terrine de poisson; visterrine met gekonfijte tomaten, verse Hollandse garnaaltjes, remouladesaus en salade van Franse radijsjes en zij waren tevreden. Het zag er ook leuk uit.

De andere vier waren even eensgezind, want zij hadden de paté de volaille; grove boerenpaté van gevogelte en foie gras met marmelade van rabarber, brioche en salade van jonge groenten.
Een mooie plak terrine lag op het bord, de foie gras zal er ongetwijfeld in verwerkt zijn geweest, maar is me niet opgevallen. De marmelade van rabarber was vandaag van meloen en de brioche is denk ik in de keuken blijven liggen. Wat niet wegneemt dat het lekker was.
Ook bij de hoofdgerechten waren we redelijk eensgezind.

Wederom drie van ons kozen voor de kalfsentrecote met rode ui confit, groene asperge en aardappelgratin, jus van dragon.
Een mooi stuk entrecote vonden zij, met flink wat confit van rode ui en alle andere genoemde ingrediënten. De gratin was wat flauw, maar een beetje zout verhielp dat euvel. Verder weer tevreden gezichten.

De vier anderen wilden graag de koningsvis. Ik riep bij het bestellen enthousiast dat het vast St. Pierre zou zijn (zonnevis), maar dat was dus niet zo. Het was een voor mij onbekende vis.
Opgediend met riso venere, artisjok, gekonfijte citroen en wilde spinazie, geserveerd met een jus van Taggiasche olijf.
Om eerlijk te zijn: we kregen een uiterst onaantrekkelijk bord. Allemaal donkere sombere kleuren.
Veel riso venere. Zwarte wilde rijst dus. Vuilgroene crème van artisjok, lichtbruine jus van de olijfjes, donkergroene wilde spinazie waar weinig mee was gedaan met erop wat vuilgele reepjes gekonfijte citroen. En op dat alles een bruinig, niet krokant uitziend stuk vis. Nu viel de huid van de vis mee, ook hier hielpen enige zoutkorrels om het geheel wat beter op smaak te krijgen. Een niet onaardig gerecht overigens, maar aan de presentatie kan wel wat verbeterd worden.
Omdat het forum waar we met zijn allen dagelijks wel wat kletsen voornamelijk culinair getint is, zijn we natuurlijk zeurneusjes, dus alle gerechten werden wel eventjes doorgenomen.

Bij het dessert was er slechts één dissident. Zij koos voor de tarte au chocolat. Chocoladetruffeltaart met macarons en frambozensorbet. Nu is zij gelukkig de kleinste eter van het gezelschap, dus iedereen kreeg een hapje te proeven. Lekker!

Alle anderen wilden graag de fraises au basilic en kregen een mooi bord met veel stukjes voorjaarsaardbeitjes op crème patisserie, amandelcrunch en basilicumsorbet en we vonden het allemaal erg lekker. Heerlijk fris en niet te zwaar.

Het restaurant overigens is mooi ruim opgezet. Een houten vloer, hoge wanden, hoge plafonds met redelijk authentieke details, hoewel we erg gelachen hebben om de LEDlamp in de fresco en qua akoestiek denk ik wel in orde, hoewel ik daar niet echt over kan oordelen, omdat er zo weinig gasten waren vanwege het mooie weer.

We sloten af met koffie en dergelijke, waarbij nog wat koekjes kwamen. Het babbelen ging voort, het had helaas geen zin om met zijn zevenen een plekje op een terras te gaan veroveren, die kans was eigenlijk gewoon 0.

Samenvattend was het een heel gezellige bijeenkomst, zeker voor herhaling vatbaar en het Polmans Huis was een fijne lokatie met leuk eten.