Totaal aantal pageviews

woensdag 29 februari 2012

La Durée in Izegem

Na een eenvoudige maar erg lekkere lunch bij K. de Karo in Kortrijk spoedden we ons richting Ieper, waar we wat begraafplaatsen en musea bezochten. Na wat biertjes reden we naar de gereserveerde B&B in Izegem, waar we logeerden omdat we deze zaterdagavond zouden gaan dineren bij La Durée.
Mijn grote favoriet Table d’Amis is helaas op zaterdagavonden al maanden van tevoren volgeboekt, maar La Durée leek een goede vervanger.
Zo tegen half 8 arriveerden we bij het mooie restaurant, waar we parkeerden op de eigen parkeerruimte. De deur zwaaide open en de ontvangst was vriendelijk. De jassen werden aangenomen en we kregen een ronde tafel in een hoek van het in grijs-beige-bruintinten ingerichte restaurant.
Flink wat tafels ontdekte ik in de diverse ruimten van het restaurant en het bevreemde me dat achter ons in een kleine nis ook nog een tweetje stond.
Een glaasje champagne wilden we wel, men schenkt hier Lacourte-Godbillon, een blend van Chardonnay en Pinot Noir. Ik vond hem wel aardig.
Een plateautje werd zonder uitleg neergezet. Erop vier rolletje Jabugoham (volgens mij) en een bakje heerlijk krokante amandelen.
Het restaurant begon vol te druppelen en wij kregen vrijwel direct nadat het plateautje was neergezet een eerste amuse.
Een cremeux van parmezaan en chorizo met basilicum en een kerstomaatje. Erg lekker!
Snel erna kwam een tweede amuse, eentje in tweeën.
Twee bakjes, waarvan de linker zalm, granny Smith, quinoa, gemarineerde ui en een koekje bevatte en de rechter haring, zoetzuur van het een of het ander, gepofte rijst en komkommer. Allebei ook nog eens met een toefje zure room. Beide amuses vond ik erg lekker.
Nadat we ons door de lichtelijk onduidelijke kaart hadden gewerkt en hadden besloten tot het Seasonal Impressions-menu met een wijnarrangement voor twee personen en bruisend en plat water, verscheen er nog een amuse.
In een mooi glazen bakje zachtgegaarde makreel, gekonfijte prei, mousseline en kroepoek van aardappel, mosterdzaad. Ook mooie smaakjes, zij het dat ik de makreel te weinig gegaard vond en daardoor lastig te eten.
Voordat we aan het echte werk begonnen kwam een erg vriendelijke stagiaire de broodjes brengen, olijfolie aanbieden, het water inschenken en nog een zuurdesembroodje, geparfumeerd met geuze neerzetten.
Zij deed de hele avond erg haar best op een heel vriendelijke manier.
Inmiddels was het restaurant bijna geheel gevuld, ook het tweetje achter ons. Helaas gebeurde het een aantal keren dat de zwarte brigade in hun haast, want ze waren erg gehaast helaas, tegen mijn stoel aan liep. Ondanks dat wij met zijn vieren wat geschoven hebben aan de tafel bleef dit de hele avond duren en dat vond ik bijzonder onprettig. Ook het haastige gedrag stoorde me ernstig. Alleen de vrouw des huizes, die later kwam meewerken, vertoonde gedrag wat ik verwacht in een restaurant als dit. De stagiaire, die echt enorm haar best deed, werd onvoldoende aangestuurd, waardoor er kleine foutjes ontstonden, waar zij verder niets aan kon doen. Maar met name de haast vond ik bijzonder storend. De uitleg van de gerechten en zeker die van de wijn ging in een enorm hoog tempo, eigenlijk nauwelijks te volgen en ook het opdienen zelf ging gehaast, waardoor ik bij sommige gerechten de indruk kreeg dat de borden werden ‘neergekwakt’.
De eerste wijn werd ingeschonken. Een Castel del Remei blanc Planell, een fijne kruidige, typisch Spaanse wijn. Slechts een bodempje kregen we overigens.
Het gerecht wat erbij geserveerd werd was coquille. Coquille ‘Jeanne-Mareyage’ gemarineerd en kortgebakken; parfait en gelei van jonge erwtjes, truffel en citrus. Op een mooi bordje lag in het midden de perfect gebakken coquille. Ernaast de plakjes gemarineerde coquille met op enkele wat truffel, die naar niets smaakte, de crème en gelei van de jonge erwtjes en een toefje bergamotcitroenolie. De crème en gelei en het toefje bergamotcitroenolie vond ik bijzonder lekker. Ook de verse erwtjes die er bij lagen vond ik lekker. Er lagen ook nog wat zaadjes bij, ik vermoed gepofte quinoa, maar ik kan me vergissen. In ieder geval een lekker gerechtje.
De tweede wijn werd ingeschonken. Een Macon-Villages, les Ancolies. Een typische Macon chardonnay, lekker dus.
Het tweede gerecht volgde. Zeeduivel. Geroosterde zeeduivel, aubergine, heldere bouillon van geroosterde kip, zeekool. De bouillon werd aan tafel op het bord geschonken, waar een mooi stukje gegrilde zeeduivel lag, wat een klein beetje zout kon gebruiken. Ernaast een flinter eendenlever en de genoemde groentjes. De bouillon zou wat mij betreft hoger op smaak mogen zijn, ik vond hem erg flauw en ontdekte geen (geroosterde) kipsmaak. In al zijn eenvoud een aardig gerecht verder.
De derde wijn kwam uit Italië. Een Falanghina Terre di Chieti van Tenuto Giuliano. Een lekkere Falanghina vond ik het met een fijne lange afdronk. Ik moet wel aantekenen dat ik de wijnen eigenlijk wel aan de simpele kant vond.
Erbij de kikkerhammetjes. Kikkerhammetjes in krokante kruidenkorst, bloemkool, romanesco, winterpostelein en lookchips. Aan tafel werd nog een saus bijgeschonken van winterpostelein, die er in ieder geval voor zorgde dat voorzover de kikkerbilletjes al krokant waren, ze dat nu niet meer waren. Bovendien hadden ze wat mij betreft wel wat hoger op smaak gemogen. De groentjes waren lekker en ook over dit gerecht waren we redelijk tevreden. Iets later verschenen er nog vingerkommetjes...
Bij het vierde gerecht komt een wijn die wat mij betreft eindelijk in de richting komt. Een Viognier/Chenin Blanc uit Zuid-Afrika. Van Lammershoek een Lam 2010. Een bijzonder lekkere wijn.
Het gerecht is kreeft. Crème van lichtgerookte peterseliewortel, kreeftenmedaillon, zoetzure groentjes, frisse jus van Granny Smith en koolrabi, kreeftenolie. Aldus de beschrijving....De crème van peterseliewortel is me ontgaan. Ik trof op mijn bord aan twee flinke stukken gegrilde pijlinktvis, wat kreeft, veel koolrabi, radijs en pastinaak en de jus smaakte niet naar Granny Smith. Op zich overigens best een aardig gerecht.
Het hoofdgerecht van deze avond kreeg een glas Zweigelt 2010 Zull, een erg prettige wijn.
Hij paste uitstekend bij de duif. Duifje mooi rosé, artisjok, beukzwammetjes in soja, pensje van de boutjes, crunch met gefermenteerde knoflook, spiegeleitje. Precies dat troffen we ook op ons bord aan. Prima stukjes duif, crème van artisjok, een heerlijk worstje (pensje) van de boutjes, de genoemde crunch en het eitje. De aan tafel bij geschonken jus was van de duif zelf. Een lekker gerecht.
Het wijnarrangement hield hier op en ons werd geen dessertwijn aangeboden en we hadden ook geen zin om ernaar te vragen. De vrouwelijke sommelier was in de loop van de avond steeds sneller gaan praten, de laatste wijnen konden we nauwelijks verstaan.
Het eerste dessert verscheen. Spices & Orange. Biscuit met specerijen, mousse van peperkoek, gekonfijte worteltjes met gember, bloedsinas. Het zag er schitterend uit en we vonden het ook erg lekker. Heerlijk fris door de bloedsinaasappel en de biscuit en de mousse konden ons ook bekoren.
Het tweede dessert was Valentine 2012. Melkchocolade pur madagascar ‘Tanariva’; framboos met wodka en rozen. Ook schitterend om te zien en ook heerlijk fris door de (gestampte) framboosjes. De wodka is me ontgaan, maar de rozenblaadjes met het bladzilver vond ik erg leuk staan.
Lekkere dessert dus.
Echtgenoot en ik wilden nog wel wat espresso, die in orde was.
Erbij voor ons allevier, dat is dan weer erg aardig, een plateautje met lekkere friandises, een schoteltje met stukjes wafel en een stenen schaaltje met snoepjes met een amandel erin. Heerlijke snoepjes allemaal.
We vroegen om de rekening en toen bleek dat het water hier maar liefst 9 euro per fles kost (gewoon Aqua Panna en Pellegrino) kreeg ik eigenlijk gewoon de pest in. Voor de tweede keer in mijn leven zijn we dus zonder fooi vertrokken, mede in acht nemend dat het haastige gedoe van de zwarte brigade ook erg storend was geweest. Jammer, want de maaltijd - op enkele puntjes na - vonden we wel in orde.

vrijdag 17 februari 2012

't Nonnetje in Harderwijk

Na lekker lang te hebben uitgeslapen verlieten we een zonnig Drachten en zakten we via de toeristische route af naar Harderwijk. Het was schitterend onderweg met alle schaatsers, ijszeilers en een heerlijk zonnetje. We werden rond 13.00 verwacht in ‘t Nonnetje.
Tot op heden was het er nog niet van gekomen om dit restaurant te bezoeken en hoe dat nu precies zo gekomen is weet ik eigenlijk niet.
Tijdens de lunch kent men hier valetparking en dat is wel heel prettig in dit mooie pittoreske stukje Harderwijk. We stapten dus uit de auto en wandelden de serre binnen. De ontvangst was professioneel en we kregen een tafel in de serre.
Bij nader inzien had ik liever in het knusse restaurant met diverse hoogteverschillen willen zitten, het was lichtelijk fris in de serre. Maar ik begrijp wel dat men in eerste instantie die serre vol wil hebben, op die manier ziet het publiek buiten dat er gasten zijn en dat trekt hen dan weer binnen. Hetgeen ook het geval was. Ik vond het wel storend dat de vloer van de serre meeveert bij elke stap die de zwarte brigade zet, daar zou iets aan gedaan moeten worden wat mij betreft. Verder zat de stoel niet heel erg lekker, maar ik hou ook niet van de wandbanken, dus dat was even lastig. Ja, ik heb zo mijn wensjes, het is nu eenmaal niet anders.
Maar heel simpel: ik had natuurlijk zelf om een andere tafel kunnen vragen...
Ik had bij mijn reserveringsmail gevraagd - ook op Twitter overigens - of we nog gebruik zouden kunnen maken van het Jubileummenu (14 jaar ‘t Nonnetje) wat tot en met de 10e mogelijk was en heel attent stond het menu op tafel voor ons klaar. Een verrassing, want ik had geen antwoord gekregen. Leuk dus!
Het menu start dan met een glas champagne. Moët & Chandon Réserve Impériale, de huischampagne van de JRE. Altijd erg lekker.
Op tafel al wat olie, zout, grasboter uit de Ardennen en twee blikjes met macadamianoten met ras el hanout en hele grote olijven uit Sevilla. Lekker allebei.
Een amuse verscheen. In een mooi ruim glas diverse bereidingen en structuren van pastinaak met bovenop wat oerwortel, kruim van olijf en een chipje van peper. Lekker en aards!
Na een korte pauze verscheen de tweede amuse. ‘Irish Coffee’. Bospaddestoelenbouillon met truffelroom, geschaafde truffel en een krokantje ernaast met parmezaan. Ook lekker, hoewel de truffel niet heel veel smaak had helaas.
Hierna kwam er nog een tarwebroodje wat erg lekker was, water - bruisend voor echtgenoot en een karaf voor mij, pluspuntje dus en daarna begonnen we aan het echte werk. Eerst werd de eerste wijn ingeschonken. Wijn van het Weingut Schloss Sommerhausen, Scheurebe, Franken Duitsland. Een fijne mineralige wijn met een héél klein zoetje.
Het eerste gerecht, een gemarmerde terrine van eendenlever en gekonfijte kalfswang, bereidingen van groene appel, vonden we allebei erg lekker. Door te marmeren en niet met plakjes te werken kwamen beide smaken uitstekend tot hun recht. Op de marbré lag nog een streepje dadel, voor de marbré een streepje reductie van port en er achter lagen de diverse bereidingen van de groene appel: mousse van ingekookt appelsap, een koekje, wat gelei, gekonfijte stukjes en rauwe plakjes. Op de streep dadel nog een cresje wat smaakte naar beukennoot maakte het geheel compleet. Een mooi begin.
De tweede wijn, helaas niet de aangekondigde wijn uit Friuli, waar ik nu juist erg nieuwsgierig naar was, werd ingeschonken. Uit een royale Magnum, leuk vind ik dat. Een Chardonnay Classic Beaujolais, Terres Dorées, Jean-Paul Brun. Ook een fijne frisse wijn, iets zwaarder dan de vorige natuurlijk. Leuk om eens een witte beaujolais te drinken.
Het tweede gerecht was gebakken skrei met brandade van spruitjes, gerookte paling en een saus van zuurkool. De skrei was absoluut geweldig. Een prachtig stuk, uitstekend in de boter gebakken. De brandade van spruitjes was vooral mooi vanwege de kleur en ook omdat er een chip van truffelaardappel tegenaan was geplakt. De crème van spruitjes in een spruitjesblad was weer schitterend om te zien en erg lekker en de gelakte paling was heerlijk. De saus van zuurkool die uiteraard aan tafel werd bijgeschonken en waarvan het kannetje bleef staan was ontzettend lekker. Heel mooi glad van structuur met een mooie diepe zuurkoolsmaak. Zeer tevreden waren we over dit gerecht.
Er was een wisseling van het personeel en alweer verscheen er een Magnum aan onze tafel. Met deze keer een Borie la Vitarèle, grenache/mourvèdre/syrah, Saint-Chinian. Een Languedoc dus. Een lekkere wijn vonden we, niet te zwaar met een lange afdronk. ‘t Nonnetje werkt graag met Magnums, omdat de rijping in de fles trager gaat, zo werd ons verteld.
Het hoofdgerecht was Ierse ossenhaas met ossenstaart, wintertruffel, verschillende bereidingen van ui en jus van ossenstaart.
Precies dat vonden we ook op het bord. In het midden een geweldig lekker stukje ossenhaas met erop heerlijke sukade van ossenstaart en flink wat wintertruffel. Erom heen de bereidingen van ui. Vanaf 12.00 gezien achtereenvolgens Tarte Tatin van ui, compôte, Amsterdams, gekonfijt, bosui, poeder, tempura, crème en gestoofd. Alle bereidingen vonden we heel erg lekker. Erg leuk om zo eens op een rij te krijgen wat je allemaal met ui kunt doen. De aan tafel erbij geschonken jus van ossenstaart, waarvan het kannetje ook bleef staan, was bijzonder lekker en verbond alle onderdelen.
Voordat de dessertwijn werd ingeschonken verscheen er nog een kleine dessert-amuse. In een leuk schaaltje een ijsje van getoast brood met bananenijs en schijfjes van kokos. Ook al erg lekker. Alle smaakjes apart, maar ook de smaakjes bij elkaar. Leuk gevonden!
De dessertwijn was een Valdivia, Cream Sherry, Jerez. Een flink zoete sherry, maar niet zo mierzoet als de PX.
Het dessert was een droom....Creatie van pure Manjari chocolade, hazelnoot, gezouten karamel en ijs van beurre noisette. Alles was wel zo ontzettend lekker en die heerlijke toets van gezouten karamel die je telkens tegenkwam: pràchtig! We hebben er werkelijk van zitten smullen.
Het Jubileummenu werd afgesloten met een uitstekende espresso, waarbij in een bonbondoosje nog wat friandises kwamen, maar die hebben we mee naar huis genomen voor de jongens.
Na het betalen van de alweer zeer schappelijke rekening verlieten we tevreden ‘t Nonnetje. Op de serre na een fijne ervaring en we keren er zeker terug.

maandag 13 februari 2012

Koriander in Drachten

Nadat ik echtgenoot had opgehaald in Zeist reden we met gezwinde spoed naar het noorden. Ons eerste doel was Dokkum.
Om precies te zijn de Van der Gang Watches-fabriek. We hadden een afspraak gemaakt om er om 15.00 te zijn, maar door onvoorziene files werd dat een halfuurtje later. We kregen een uitgebreide rondleiding door het prachtige gebouw - een oude school - en kregen veel te zien van het productieproces van de prachtige horloges.
Toen het al donker werd reden we Dokkum uit naar ons hotel in Drachten waar we nog net tijd hadden om ons even op te frissen en een biertje te drinken voordat de taxi ons kwam halen om ons te brengen naar het restaurant van mijn keuze voor deze avond: Koriander.
Koriander is gevestigd in het centrum van Drachten en de buitenkant ziet eruit als een woonhuis. De ontvangst door de bedienende jongeman was vriendelijk en we kregen een keurige ronde tafel in de erker van het restaurant.
Heel ruim opgezet is het binnen en in de zomer hebben ze ook nog een terras. Mooie kunst aan de muur, lekker zittende stoelen, mooi gedekte tafels, dus we waren tevreden.
Een aperitiefje wilden we ook wel, champagne. Een zeer ruim glas werd voor ons ingeschonken, men schenkt hier Agrapart&Fils, een mij onbekende champagne, die ik overigens bijzonder prettig vond.
Slechts een andere tafel was bezet, wat wat jammer was vooral voor het restaurant, maar wij kregen hierdoor wel de volle aandacht van de bedienende jongeman, wat wel weer prettig was. Hij stelde ons voor dat de kok vijf leuke gerechtjes voor ons zou maken, wat we prima vonden. Dat betekende wel dat we de kaart niet hebben gezien, maar op de website staat die vermeld, voor de nieuwsgierigen onder de lezers.
Water wilden we ook wel, bruisend voor echtgenoot en voor mij een karaf ijswater.
Een langwerpig bordje met drie amuses verscheen. Een soepje van ui met kerrie en bieslook; een mousse van biologische rode biet met erop wasabi-gelei en een cresse en een crème brûlée van ganzenlever. Alledrie verrassend lekker!
De witte wijn werd ingeschonken. Men heeft hier een mooie en ruime wijnkaart, die verrassend laag geprijst is. Zo kost de huiswijn per fles slechts 29 euro, keurig vind ik dat.
Wij hadden gekozen voor een Rias Baixas Aba Granbazán Ambar, Albariño en die was uitstekend vonden we. Fris, fruitig en licht vettig, dus goed inzetbaar bij de diverse visgerechtjes.
Het eerste gerechtje verscheen. Een terrine van tarbot met Hollandse garnaaltjes, venkelsalade, tomatensalsa en tartaarsaus. Precies dat ook troffen we op het bord aan met erop nog een uitstekend krokant gebakken coquille, die bijzonder lekker was. De terrine vond ik persoonlijk aan de waterige kant, maar de tomatensalsa en de tartaarsaus waren overheerlijk. De venkelsalade vond ik eerlijk gezegd niets toevoegen. Maar die coquille was heerlijk.
Opeens zag ik bij het bestek een soeplepel liggen en net toen ik wilde gaan vertellen dat ik niet hou van soep in een menu kwam de soep.....Soep van pompoen met een gebakken gamba. De soep was licht flauw, maar enkele korrels zout brachten uitkomst. De gamba was geweldig lekker, heerlijk krokant en mooi op smaak, dus ook over dit gerechtje waren we tevreden.
Het laatste visgerechtje was kabeljauwfilet met gefrituurde rijstmie, zwarte linzen uit le Puy met geelwortel en dragon en een aan tafel geschonken saus van vadouvan. Het kannetje saus bleef staan en daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt. Alle onderdelen van dit gerecht waren uitstekend. De rijstmie bracht een leuk krokantje, de kabeljauw was perfect van cuisson en ook al heerlijk krokant, de linzen waren mooi beetgaar en de kruidtoevoegingen waren erg lekker. De saus bracht alle onderdelen mooi samen, dus we waren erg tevreden.
We waren toe aan de rode wijn. We hadden gekozen voor een Pic Saint Loup, Mas Bruguière, la Grenadière 2005, vooral omdat ik volgens mij nog geen rode Pic Saint Loup kende. Ik vond het een erg lekkere wijn. Krachtig en vol van smaak.
En uitstekend passend bij het hoofdgerecht, hertfilet, rode kool, gekonfijte aardappeltjes met spek/ schorseneren in room en een peperwildsaus. Alweer waren alle onderdelen van het gerecht uitstekend. Het mooie stuk hert was perfect gebakken en botermals, de rode kool was heerlijk zoet, de schorseneren in room waren heerlijk en de saus, waarvan het kannetje gelukkig ook bleef staan, was heerlijk vol van smaak. We hebben genoten van dit gerecht, in al zijn klassiekheid erg lekker.
We besloten de kaaswagen, die hier klein maar fijn is, toe te voegen aan het menu en op tafel kwam alvast wat roggebrood. Op het bord ook alvast een quenelle crème fraîche om op het roggebrood om de mond te neutraliseren en we maakten onze keus van de kaaswagen. Prachtige stukjes kaas kregen we met erbij nog een lepel confituur van vijg en van olijven en we hebben ook van dit bordje weer geweldig genoten.
Bij het dessert paste nog wel een glaasje dessertwijn vonden we en dat werd een Château des Tours, Sainte Croix du Mont 2003, een mooie, niet te zoete dessertwijn. Het dessert deze avond waren gestoofde peertjes in rode wijn en specerijen met Italiaans schuim en kaneelroomijs met erop nog chocoladeschotsen.
Ik kan niet anders zeggen dan dat het een werkelijk heerlijk dessert was. Niet te zoet, lekker fris en dat Italiaans schuim, dat lijkt op de inhoud van een negerzoen, maar dan iets dunner. Erg lekker dus!
Hierna vonden we het mooi geweest, dus friandises bij de koffie vonden we niet meer nodig. Attent dat dat even gevraagd werd. Wel namen we een prima espresso en belde de jongeman alvast een taxi voor ons.
Bij vertrek kregen we een fles rode wijn mee en een allerleukst gidsje wat ik helemaal niet kende ‘De restaurantgids voor Kunstliefhebbers’, waar ik erg blij mee was.

Koriander is fijn klassiek restaurant, wat heerlijk ruim is opgezet, waar uitstekend wordt gekookt, waar de bediening prettig is en wat dus zeker een bezoek waard is. De rekening overigens vonden we bijzonder schappelijk, dat is nog weleens anders na een avond genieten zoals we hier gedaan hebben. Als we weer in Friesland zijn keer ik er zeker terug.